1. Potop jako powieść napisana „ku pokrzepieniu serc”. Przykłady z utworu: Powieść Sienkiewicza jest dziełem definiującym postawy wobec ojczyzny. Autor wiedział, że. Polacy są znużeni pozytywizmem lojalnościowym (polityka ugodowa wobec zaborcy), dlatego napisał powieść służącą „pokrzepieniu serc”, która odsłoni mit
Przygotuj się do nadchodzącej lekcji polskiego rozwiązując test zawierający pytania do lektury „Dziady”. Dzięki niemu powtórzysz sobie informacje o dziele A. Mickiewicza, które mogą okazać się kluczowe na przyszłym sprawdzianie lub teście sprawdzającym z „Dziadów”. „Dziady” cz. III są ostatnią ukończoną częścią dramatu, który składa się jeszcze z części II i IV, luźno powiązanych ze sobą obrzędem „dziadów”. Cześć III charakteryzuje się brakiem ciągłości. Żaden z wielu wątków nie został dopowiedziany do końca nie ujawniając tym samym dalszych losów bohaterów. Silnie eksploatowana jest paralela pomiędzy ofiarą Polaków a cierpieniem Jezusa. Test złożony z 15 pytań. Przykładowe pytania pojawiające się w teście: Miejsca balu u senatora to? Kto miał widzenia? Kto śnił o niełasce cara? Kto powiedział „Daj mi rząd dusz”? Czy Dziady posiadają dedykację? ———————————- Nie musisz czytać lektury wykorzystaj audiobooki Doskonałe opracowanie dramatu Adama Mickiewicza Dziady cz. III. Autor publikacji przybliża tę lekturę wszystkim uczniom, którzy szukają materiałów na temat tej książki. Post Views: 5 341
Stefan Żeromski, "Ludzie bezdomni" - test z lektury. Powieść "Ludzie bezdomni" osadzona jest w realiach końca XIX wieku i pokazuje idee pracy dla ludu. Przykład osobistego poświęcenia i społeczna praca u podstaw przedstawiona jest w osobie młodego lekarza Tomasza Judyma. W powieści ukazane jest jego życie, działalność społeczna i
Geneza Trzecia część „Dziadów” nazywana jest także „Dziadami drezdeńskimi” ze względu na fakt, iż powstała właśnie w stolicy Saksonii. Mickiewicz napisał ją w 1832 r., a więc rok po klęsce powstania listopadowego. W czasie zrywu narodowowyzwoleńczego Mickiewicz nie wziął udziału w walce, pozostając w Dreźnie. Z tego względu często uważa się, iż trzecia część „Dziadów” ma charakter ekspiacyjny, czyli pozwalający twórcy odkupić swe winy (wiele osób kierowało pod adresem Mickiewicza zarzuty związane z jego brakiem udziału w powstaniu). Czas i miejsce akcji Akcja dramatu rozpoczyna się sceną przemiany Gustawa w Konrada, co dzieje się 1 listopada 1823 r. Kolejne wydarzenia rozgrywają się najprawdopodobniej w przeciągu roku, na co może wskazywać adnotacja uczyniona przed tytułem jednego z tekstów wchodzących w skład „Ustępu” – „Oleszkiewicza”. Napisane zostało w niej: dzień przed powodzią petersburską 1824 r. Wydarzenie to miało miejsce 19 listopada 1824 r. Kolejne sceny nie są ściśle ze sobą związane i dzieją się w nieregularnych odstępach czasu (np. prolog i scenę więzienną dzielą 54 dni, zaś scenę więzienną i improwizację zaledwie kilka/kilkanaście godzin). Miejscem akcji dramatu Mickiewicza są tereny dawnej Rzeczpospolitej oraz ziemie carskiego imperium. Najważniejszymi punktami na tych mapach są m. in. Wilno (klasztor bazylianów, pałac senatora), Warszawa (salon), dom pod Lwowem, Petersburg (stolica Rosji). Warto zaznaczyć, iż akcja często przenosi się na płaszczyznę metafizyczną, co ma miejsce w czasie psychomachii (walki o duszę Konrada), „Wielkiej improwizacji” itp. Motywy Motyw niewoli Trzecia część „Dziadów” rozpoczyna się prologiem oraz scenami, które rozgrywają się w więzieniu. W szerszej perspektywie cały naród znajduje się w niewoli zaborcy – działającego w sposób okrutny i bezwzględny. Dramat Mickiewicza wyraźnie akcentuje fakt, iż niewola ta nie będzie wieczna – stanie się ofiarą będącą fundamentem budowy nowej, lepszej rzeczywistości. Motyw Boga Konrad wyzywa Boga na pojedynek, widząc w Stwórcy jedynie rozum i brak wrażliwości na cierpienia milionów ludzi przyciśniętych brzemieniem niewoli. Z kolei z perspektywy księdza Piotra Bóg jest miłością i czuwa nad swymi dziećmi. Duchowny nigdy nie wątpi w opiekę Pana nad stworzeniem, wierzy też w istnienie swego rodzaju planu, który pozwoli oswobodzić ludzi i okrutnie ukarać zło dybiące na wolność. Motyw buntu Postawa Konrada jest buntem przeciw okrutnej i niemożliwej do zaakceptowania rzeczywistości. Bohater gotów jest do największych poświęceń w imię zmiany tego stanu rzeczy. Jednak wyzywając Boga na pojedynek, ściąga on na siebie przekleństwo i znajduje się w posiadaniu demonów. Motyw poezji Konrad jako poeta cierpi z powodu niezrozumienia. Ludzie słuchają jego pieśni, lecz nie potrafią ich pojąć, przez co trud wrażliwego twórcy spełza na niczym. Chociaż posiada on szczególne zdolności, a jego zdolności kreowania dorównują niemal samemu Bogu (przynajmniej w jego mniemaniu), nie potrafi wykorzystać rzemiosła słowa w pożądanym celu. Brakującego aspektu poszukuje on u Stwórcy, lecz Ojciec milczy, nie odpowiadając mówcy na jego błagania, prośby i żądania. Być może rząd dusz, o jaki prosi Konrad, bierze się właśnie z autentycznego odczuwania i pełnej przynależności do ogółu (pieśniarz wynosi się ponad ludzkość). Motyw snu Sen częstokroć odsłania w „Dziadach” płaszczyznę metafizyczną, nienależącą do świata ludzkiego. To właśnie w jego trakcie bohaterowie przenoszą się w inne przestrzenie, doświadczając zjawisk niesamowitych, tajemniczych. Sen jest też stanem, w którym człowiek staje się znacznie bardziej podatnym na działanie dobrych i złych duchów. Motyw patriotyzmu Patriotyzm ukazany w dziele Mickiewicza jest patriotyzmem konspiracyjnym. Bohaterowie kojarzeni z ojczyzną muszą działać w ukryciu, nie mogą ujawniać się ze swymi przekonaniami. Jednak słowa Piotra Wysockiego: Nasz naród jak lawa, / Z wierzchu zimna i twarda, sucha i plugawa; / Lecz wewnętrznego ognia sto lat nie wyziębi, / Plwajmy na tę skorupę i zstąpmy do głębi zdają się zapowiadać wielkie wydarzenia i podkreślać fakt, iż duch narodu jest nieśmiertelny. Motyw matki Matką ukazaną w trzeciej części „Dziadów” jest pani Rollisonowa. Kobieta ta zdolna jest uczynić wszystko, by wywalczyć wolność dla syna. Omamiona przez Nowosilcowa wypowiada wiele komplementów pod jego adresem, zapominając o krzywdach przezeń wyrządzonych. Kiedy okazuje się, że została okłamana, zdolna jest zaryzykować własnym życiem, by zdobyć choć namiastkę sprawiedliwości. Motyw cierpienia W „Dziadach” obok cierpienia jednostkowego pojawia się także cierpienie całego narodu. Tysiące młodzieńców wywożone są na Sybir, gdzie giną, pracując dla krwiożerczego cara. Jednak wizja księdza Piotra wyraźnie podkreśla fakt, iż stan też nie jest bezcelowy – ofiara ta stanie się drogowskazem dla przyszłych pokoleń, doda im siły i odwagi, sprawi, że ukochają wolność. Obrazy cierpienia nakreślane przez Mickiewicza często znajdują swoje odbicie w Biblii (Wasilewski przypomina niesionego Chrystusa, ksiądz Piotr widzi Polskę niosącą krzyż). Motyw dziadów Trzecia część dramatu Mickiewicza kończy się tytułowym obrzędem. Tym razem nie rozgrywa się on w kaplicy, lecz na cmentarzu, a oczom guślarza i kobiety ukazują się charakterystyczne zjawy. W ten sposób zaakcentowany zostaje fakt, iż ciemiężyciele i okrutnicy nie znajdą spokoju po śmierci ani nie otrzymają pomocy od żyjących, będąc skazanymi na wieczne męki. Interpretacja Trzecia część „Dziadów” często nazywana jest dramatem narodowym. Dzieło to – tajemnicze, wielowątkowe, cechujące się fragmentaryczną kompozycją oraz połączeniem płaszczyzn metafizycznej i realnej – jawi się jako niezwykle złożone i nastręczające wielu problemów interpretacyjnych. Dramat Mickiewicza, w kontekście historycznym jawi się jako próba ukazania cierpienia narodu i odnalezienia w nim sensu. Dojmujący ból patriotów, którzy odczuwali nie tylko zniknięcie Rzeczpospolitej z map, ale także postępujące starania eliminacji polskiej kultury i tożsamości narodowej, stał się przyczyną poszukiwań sensu oraz wartości wpisanych w tę sytuację. Tym sposobem ukazane zostaje przekonanie, że wydarzenia te staną się glebą, na której wyrosną kolejne pokolenia – silniejsze, zdeterminowane, gotowe do zdecydowanego sięgnięcia po swą wolność. Zaś sama ofiara narodu porównana jest do historii zbawienia, co zdaje się sugerować, iż będzie miała szerokie pole działania, docierając do wszystkich ciemiężonych narodów. Trzecia część „Dziadów” często rozumiana jest także jako próba ustosunkowania się Mickiewicza do klęski powstania listopadowego. W obliczu licznych zarzutów, jakie wysuwano pod jego adresem (twórca nie dotarł na tereny ojczyzny i nie stanął do walki wraz z członkami zrywu), zdecydował się ukazać wizję poezji, która przetrwa najokrutniejsze chwile, i poety, który wskaże kierunek, wleje zapał w serca narodu oraz doda otuchy do działania. Charakterystyka bohaterów Konrad W prologu dzieła Mickiewicza odbiorca staje się świadkiem narodzin śmierci Gustawa i narodzin Konrada. Ta symboliczna zmiana imienia wiąże się z zakończeniem pewnego etapu życia bohatera, próbą oddzielenia się od przeszłości naznaczonej nieszczęśliwą miłością. Można tutaj dopatrywać się pewnych zbieżności z inną postacią wykreowaną przez autora „Dziadów” – Konradem Wallenrodem, który także przeszedł przemianę, stając się obrońcą Litwy. Bohater dramatu to blady mężczyzna, często sprawiający wrażenie nieobecnego duchem, błądzącego w tajemniczych krainach. Inni więźniowie, chociaż często nie rozumieją Konrada, przypisują mu zdolności wizjonerskie, mają przeświadczenie, iż potrafi on przepowiedzieć przyszłe zdarzenia. Konrad jest indywidualistą, jednostką wybijającą się ponad ogół. W swoim mniemaniu zdecydowanie przewyższa wszystkich mieszkańców ziemi, dysponując przy tym znacznie silniejszą zdolnością odczuwania. Mówi wszak do Boga: Dałeś mnie najkrótsze życie / I najmocniejsze uczucie. Właśnie za sprawą tej niezwykłej wrażliwości bohater odczuwa ból i cierpienie całego narodu, z którym pragnie się utożsamiać: Czuję całego cierpienia narodu, / Jak matka czuje w łonie bole swego płodu. Indywidualizm w połączeniu z bezkompromisowością prowadzą Konrada przed oblicze Boga, z którym więzień chce stoczyć pojedynek. Tutaj ujawniają się jego duma i pycha, które wiodą go do bluźnierstwa. Bohater pragnie rządu dusz, chce, by inni poczuli jego wielkość, podporządkowali mu się. W swoim przekonaniu wie, jak sprowadzić na ludzi szczęście, brakuje mu jednak umiejętności wpływania na nich, wymuszania posłuszeństwa. W swojej walce z Bogiem Konrad przekracza zasady wpisane w chrześcijaństwo, przez co może jawić się odbiorcy jako manifestacja zła. Warto jednak zaznaczyć, że jego pobudki są szlachetne, a sam bohater pragnie jedynie szczęścia mieszkańców ziemi i poprawy sytuacji swych rodaków – wciąż nękanych przez okrutnych zaborców. Więzień chce stać się ofiarą, odkupić swoim poświęceniem pogrążonych w mroku bliźnich. Dlatego budzi skojarzenia z Prometeuszem lub Chrystusem. Konrad jest postacią złożoną, zbudowaną na zasadzie kontrastu. Z jednej strony pragnie dobra, dąży do szczęścia narodu i ludzi, z drugiej, w imię tych wartości, staje ponad światem, pojedynkuje się z Bogiem i domaga się wręcz nieograniczonej władzy. Kiedy wydaje się, że zostanie skazany na wieczne potępienie, okazuje się, iż Stwórca, chociaż milczący, wybacza mu te winy, a ksiądz Piotr ostatecznie oczyszcza jego duszę. Od tego momentu Konrad ponownie wyrusza w drogę, będąc zmuszonym odnaleźć nie tylko szczęście ojczyzny, lecz także samego siebie. Ksiądz Piotr Ksiądz Piotr jest jedną z najbardziej wyrazistych i jednorodnych postaci pojawiających się w dramacie Adama Mickiewicza. To bohater kontrastujący z Konradem – pokorny, podporządkowany Bogu, głoszący konieczność cierpliwego znoszenia kolejnych ciosów i wierzący w fakt, iż Stwórca pomoże swym dzieciom. Głównym fundamentem osobowości księdza Piotra jest głęboka wiara. To właśnie ona sprawia, że duchowny nie lęka się ziemskich wrogów, odważnie stając naprzeciwko cara i otwarcie roztaczając przed nim wizję ostatecznej klęski zaborcy. Ponadto został on obdarzony szczególną mądrością i umiejętnością spoglądania w przyszłość, czego dowodzi, przepowiadając nagłą i niespodziewaną śmierć Doktora. Jedną z najważniejszych cech księdza Piotra jest ciągła gotowość niesienia pomocy i stawania po stronie uciśnionych, cierpiących. To on pojawia się w celi Konrada, niosąc mu wsparcie i stając do walki o jego duszę, także on towarzyszy pani Rollisonowej, kiedy ta udaje się przed oblicze cara. Szczególną sceną z udziałem księdza Piotra jest jego widzenie, w którym ukazana zostaje mu mesjanistyczna wizja losów narodu. Trudna historia ojczyzny duchownego porównana zostaje do historii zbawienia. To napełnia bohatera przeświadczeniem, że ofiara Polaków nie pójdzie na marne, stając się jednym z fundamentów wyzwolenia narodów. Senator Nowosilcow Być może w całej historii polskiej literatury nie pojawia się postać tak jednoznacznie zła i odpychająca, budząca negatywne odczucia odbiorcy jak Nowosilcow. Senator to człowiek cyniczny, fałszywy, okrutny, bezwzględny, wręcz pozbawiony sumienia. W kolejnych scenach dramatu Mickiewicza przedstawiany jest on jako odrażający tyran. Areną działań Nowosilcowa była kiedyś Warszawa, lecz z powodu ogromnych długów i nadmiernego zamiłowania do dworskiego życia popadł on w niełaskę u cara i został przeniesiony do Wilna, gdzie miał ponownie udowodnić swoją wartość, przejmując śledztwo dotyczące różnorodnych przejawów patriotyzmu i ognisk buntu przeciw zaborcom. Odzyskanie sympatii cara stało się dla Nowosilcowa istną obsesją, czego dowód dał podjęciem decyzji o wyeliminowaniu Doktora, gdy ten przedstawił poszlaki, iż to książę Czartoryski wspiera opozycję. Najbardziej przerażającym argumentem potwierdzającym negatywne cechy Nowosilcowa jest jego rozmowa z panią Rollisonową. Stara i niewidoma kobieta przyszła prosić o łaskę dla swego syna, którego okrutnie katowano w więzieniu. Senator, nie przykładając szczególnej wagi do jej próśb, zaczął tłumaczyć się, iż nie wiedział o jego ciężkim losie, obiecywał, że wkrótce pośle po księdza – wlewając w ten sposób nadzieję w serce matki. Jednak kiedy ta się oddaliła, a on ukarał lokajów za wpuszczenie niemile widzianych gości, nakazał zamknąć ją w osobnej celi oraz otworzyć okna w pomieszczeniu Rollisona, tym samym skłaniając go do samobójstwa. Uporawszy się ze starą kobietą, Nowosilcow oddał się beztroskiej i radosnej zabawie na balu, w ogóle nie myśląc o tym, co wydarzyło się niedawno. Pełne przepychu życie towarzyskie było drugą z wartości (obok sympatii i uznania ze strony cara), dla których gotów był poświęcić wszystko. Pozostali bohaterowie Żegota – nowoprzybyły więzień, który nie wie, za co został aresztowany. Ma nadzieję na to, że niedługo wszyscy opuszczą mury dawnego klasztoru, ponieważ nie uczynili nic, przez co mogliby być tam długo przetrzymywani. To on opowiada bajkę Goreckiego. Tomasz – jest więźniem, który przebywa w klasztorze bazylianów najdłużej. Towarzysze śmieją się z niego, że nie potrafiłby odnaleźć się na wolności, ponieważ tak bardzo przyzwyczaił się do rzeczywistości tego miejsca. Tomasz wyraża gotowość poświęcenia się za innych, uznając nawet nieprawdziwą winę, byle tylko udało im się opuścić więzienie i zając pożyteczną działalnością. Adolf – po raz pierwszy pojawia się w scenie więziennej. Można przypuszczać, iż odzyskał wolność, ponieważ to właśnie on w salonie warszawskim opowiada o losach Cichowskiego. Jan Sobolewski – jeden z więźniów uczestniczących w spotkaniu wigilijnym odbywającym się w celi Konrada. To on opowiada o młodzieży wywożonej na Sybir. Jankowski – kolejny więzień. Przytłoczony ciężką sytuacją wznosi bluźnierczą pieśń, za którą karci go Konrad. Frejend – następny z grona osadzonych. Posiada flet, więc akompaniuje osobom wznoszącym kolejne pieśni. Ewa – młoda dziewczyna, która odznacza się szczególną wrażliwością. Wie o tym, co dzieje się z jej rodakami, dlatego pragnie modlić się za nich. Za swoją postawę zostaje nagrodzona wizją zesłaną przez Boga. Zenon Niemojewski, A*** G***, N*** - polscy patrioci, którzy w salonie warszawskim zajęli miejsce przy drzwiach. Słuchają arystokracji i negatywnie odnoszą się do ich poglądów i przekonań. Piotr Wysocki – przyszły organizator spisku podchorążych (akcja dzieła toczy się w latach 1823 – 1824), który głęboko wierzy w odzyskanie niepodległości i jest przekonany o odwadze drzemiącej w narodzie (wypowiada słowa o lawie). Cichowski – jeden z więźniów pojmanych przez zaborców. Po uwolnieniu stał się zupełnie innym człowiekiem – przerażonym, zaszczutym i pragnącym uciec od bolesnej przeszłości. Arystokraci, literaci, damy – postaci zgromadzone w centrum salonu warszawskiego. Ich rozmowy dotykają głównie tematyki balów, zabaw i przyjemności. Gdy słyszą o losie Cichowskiego, wolą zmienić temat, uznając ten za niebezpieczny. Doktor – jedna z najbardziej zaufanych osób Nowosilcowa, człowiek żądny sławy i uznania. By zaimponować senatorowi, nie waha się sięgać po metody, jakie stosował sam tyran. Co ciekawe, pierwowzorem tej postaci był ojczym Juliusza Słowackiego - August Bécu. Pelikan – poplecznik Nowosilcowa, człowiek pozbawiony skrupułów i norm moralnych, który rywalizuje z doktorem o uznanie senatora. To właśnie on wpadł na pomysł otwarcia okna w celi Rollisona, by „ułatwić” mu samobójstwo. Pierwowzorem tej postaci był profesor Wacław Pelikan – pracownik Uniwersytetu Wileńskiego. Bajkow – towarzysz Nowosilcowa, szambelan i jego prawa ręka. Nie zadaje niepotrzebnych pytań, jest bezwzględnie posłuszny. Pani Rollisonowa – matka Rollisona, gotowa uczynić wszystko, by uzyskać łaskę dla syna. Każdego dnia pojawia się przed willą Nowosilcowa, pragnąc zostać wysłuchaną. Zwiedziona cynicznym postępowaniem senatora niemal oddaje mu hołd, jednak gdy okazuje się, że jego słowa zostały rzucone na wiatr, pragnie dla niego jak najgorszego losu. Rollison – młodzieniec aresztowany przez zaborców i poddany bezwzględnym przesłuchaniom. Był okrutnie katowany, a wiadomość o tym zaczęła krążyć po okolicznych miejscowościach. Senator i jego stronnicy, by zatuszować sprawę, wypchnęli go z okna (miało wyglądać to na samobójstwo umęczonego bohatera). Guślarz – przewodnik obrzędu dziadów, widzi tajemnicze zjawy. Kobieta – tajemnicza postać, o której wiadomo bardzo niewiele. Nie udała się na obrzęd dziadów, ponieważ chciała dostrzec zjawę mężczyzny obecnego kiedyś w jej życiu. Dostrzegła ją na jednej z kibitek zmierzających na północ. Rozwiń więcej
Dziady cz. II - test znajomości lektury Test znajomości lektury Dziadów cz. II. Zawiera wszystkie powyższe pytania. Dziady cz. II - pytania z lektury Lista pytań dotyczących lektury Dziady cz. II. Możesz sobie na szybko powtórzyć najistotniejsze fakty z lektury. Trudny test z lektury Dziady cz. II, pytający o najdrobniejsze szczegóły.
Autor dzieła : Adam Mickiewicz Epoka literacka : Romantyzm Rodzaj literacki : Dramat Gatunek literacki : Dramat romantyczny Czas i miejsce powstania utworu : 1832 rok, Drezno Data pierwszego wydania : 1832 rok Czas akcji : Lata 1823-1824 Miejsce akcji : Wilno, Warszawa, Lwów, Rosja (Ustęp) Bohaterowie : Konrad, Ks. Piotr, więziona i prześladowana młodzież, urzędnicy carscy i senator Nowosilcow Zagadnienia : Konrad- jako bohater romantyczny, męczeństwo młodzieży polskiej, obraz społeczeństwa, prometeizm, mesjanizm, dramat romantyczny, Motyw : Buntu, anioła, balu, poety, poezji, cierpienia, szatana, przemiany, mesjanizmu, prometeizmu, snu, samotności, niewoli, Boga, patriotyzmu, matki, dziadów, śmierci. Opracowanie "Dziady cz. III" ŚCIĄGA Z LEKTURY 1. Geneza utworu Utwór powstał w 1832 roku w Dreźnie (stąd nazwa „Dziady drezdeńskie”), opublikowane zostały w Paryżu jako IV tom „Poezji”. Dedykowany jest przyjaciołom Mickiewicza (Janowi Sobolewskiemu Cyprianowi Janowi Daszkiewiczowi Feliksowi Kółakowskiemu), którzy oddali swe życie w imię miłości do ojczyzny. Autor nazywa ich „narodowej sławy męczennikami”. 2. Znaczenie utworu „Dziady” to sztandarowe dzieło polskiego romantyzmu, „dramat narodowy”, podejmujących problematykę narodowowyzwoleńczą, a także „misterium chrześcijańskie”, w którym zawarta jest typowo romantyczna koncepcja historiozofii (filozofii dziejów). 3. Gatunek literacki 4. Cechy gatunku widoczne w utworze, budowa dzieła Jako wzorcowy przykładem dramatu romantycznego „Dziady” cz. III łączą w sobie elementy różnych rodzajów literackich. Do cech typowych dla dramatu zaliczyć należy formy podawcze, czyli dialog i monolog, sposób prezentacji bohaterów poprzez działanie, podział na akty i sceny, obecność liryczne w odrębnie utworu to pieśni, improwizację, wiersz „Do przyjaciół Moskali”.Z kolei epokę reprezentują: „Bajka o diable i zbożu”, opowiadania kaprala, Januszkiewicza i Sobolewskiego oraz „Ustęp”, który jest integralną częścią dramatu. Takie ukształtowanie tekstu świadczy o synkretyzm rodzajowy i cechy dramatu romantycznego to: epizodyczność, a także zerwanie z ciągiem przyczynowo-skutkowym, czego efektem jest luźna kompozycja dzieła. Niektóre strony, jak np. „Widzenie Ewy” można byłoby bowiem umieścić w innym miejscu, gdyż nie stanowią rozwinięcie akcji, a wyprawiając nowych epizodycznych o bohaterów, zakłócają spoistość budowy tym „Dziady”, nie zachowują zasady trzech jedności (czasu, miejsca i akcji) ani zasady decorum, czyli jedności stylistycznej, ponieważ obok siebie współistnieją sceny tragiczne (śmierci Rollisona) z komicznymi („Bal u Senatora”).Do najważniejszych cech dramatu romantycznego należy też obecność bohatera romantycznego, czyli wybitnej jednostki, przechodzącej metamorfozę (romantyczny kochanek zmienia się w patriotę, bojownika o sprawy ojczyzny. Dzieło Mickiewicza nawiązuje do tradycji dramatu szekspirowskiego (poprzez obecność świata nadprzyrodzonego), a także do średniowiecznych misteriów i dla nich są: podziału przestrzeni scenicznej na „stronę prawą” (symbolizującą dobro) i „strony lewą”, której domeną jest zło, oraz prowadzenie personifikacji sił dobra (anioły) i zła (diabły), walczących o dusza człowieka. Walka ta bywa określana mianem Mickiewicza jest niesceniczny. Występują w nim rozbudowane sceny zbiorowe, np. bal u Senatora, trudne do pokazania w posiada charakterystyczną dla dramatu romantycznego budowę, opartą na antynomia (opozycjach)- rozpoczyna się prologiem, ale nie zamyka go epilog, zakończenie jest niejasne, mamy zatem do czynienia z kompozycją opozycje tworzy przeplatanie się scen jednostkowych, posiadający charakter metafizyczne (można je podzielić na widzenie o charakterze wizyjnym, np. „Widzenie Ewy”, „Widzenia ks. Piotra” i sny, np. sen Konrada, „Sen Senatora”), ze scenami zbiorowymi, utrzymanymi w konwencji wprowadza także romantyczną synteza sztuk, polegającą na wykorzystaniu w dramatach środków ekspresji typowy dla innych dzieł sztuki, np. w „Dziadach” uwidaczniają się wpływy oparty w scenach śpiewanych na balu u Senatora. 5. Opowiadania, bohaterów "Dziadów" cz. III i ich wymowa 1) Bajka Góreckiego o diable i ziarnie. Opowiedział ją Żegota w scenie I (tzw. więziennej). Pan Bóg po wypędzeniu Adama z raju rozsypał na jego drodze ziarno, żeby ten nie głodował. Diabeł postanowił w nocy zakopać ziarno, zanim człowiek odkryje, do czego ono służy. Wiosną z ziarna wyrosły kłosy, a zatem diabeł, chcąc zaszkodzić człowiekowi, paradoksalnie przyczynił się do jego ma znaczenie alegoryczne. Zawiera tzw. symbolikę agrarną (związaną z rolnictwem) charakterystyczną dla mesjanizmu. W skrócie: ziarno (alegoria Chrystusa= młodzież polska) musi umrzeć, żeby móc się odrodzić i wydać plony. Diabeł (alegoria carskiej Rosji), zakopując ziarno (dokonując zbrodni na polskiej młodzieży), przyczynia się do jego wykiełkowania (odrodzenia polskości zjednoczonej wspólnym cierpieniem).2) Opowieść Kaprala (prawdopodobnie oparta na faktach). Historia podkreślająca rangę kultu maryjnego w kulturze laty, jako uczestnik legionów Dąbrowskiego, Kapral przebywał w okupowanej przez Napoleona Hiszpanii. W jego obecności francuscy żołnierze, zakwaterowani w prywatnym domu, bluźnili Matce Boskiej, więc ostro zareagował. Dzięki temu ocalał z rzezi, jaką właściciel domu urządził okupantom. Polak został oszczędzony jako „jedyny obrońca Maryi”.3) Przypowieść o ocalonym zbójcy. Opowiedział ją Ksiądz Piotr Senatorowi w scenie VIII, po śmierci historia o podróżnikach, którzy zginęli przywaleni gruzami zawalonego muru, pod którym nocowali. Przeżył jedynie najgorszy łotr, ponieważ ostrzegł go Anioł Pański. Gdy zbójca dziękował za ocalenie, dowiedział się, że tylko dlatego uniknął teraz śmierci, iż Bóg przewidział dla niego koniec znacznie gorszy niż spotkałby go teraz. Jest to jawne ostrzeżenie dla Senatora i Bajkowa – nie zginęli teraz (jak Doktor), ale kara Boska ich nie Przypowieść o rzymskim wodzu. To kolejna historia opowiedziana przez Księdza Piotra w scenie rzymski wódz, podbiwszy wrogą armię, zachował przy życiu jedynie króla, hetmanów, pułkowników i starostów. Pilnujący więźniów żołnierz objaśnił im, że wódz zamierza oprowadzać swoich dostojnych jeńców na łańcuchu po Rzymie, jako świadectwo swojej potęgi i chwały. Potem czeka ich ciężkie więzienie i dożywotnia niewola. Pyszny król nie uwierzył jednak słowom prostego żołnierza, bo skąd niby miałby on znać zamiary wodza. I tu również widzimy jawne ostrzeżenie, zwłaszcza dotyczące Nowosilcowa. Każdego, choćby był najmożniejszym tego świata, może czekać zmiana losu, klęska i upadek. 6. Ważne pojęcia Improwizacja- spontaniczna wypowiedź o walorach artystycznych, wygłoszona bez wcześniejszego przygotowania (Mała Improwizacja koniec sceny I, Wielka Improwizacja scena II). Prometeizm- postawa wybitnej jednostki, podejmująca walkę z Bogiem (bogami, siłami wyższymi) o szczęście ludzi (zbiorowości)– postawa Konrada. Mesjanizm- idea głosząc za zbawienie ludzkości za sprawą wybrańca- mesjasza (mesjanizm jednostkowy) lub wybranej przez Boga grupy, narodu (mesjanizm zbiorowy)- widzenie Księdza Piotra scena V. Martyrologia- obraz męczeństwa, cierpień, okrutnych i krwawych prześladowań (w odniesieniu do „Dziadów” najczęściej termin ten funkcjonuje w kontekście martyrologii narodu polskiego)- sceny więzienne- scena I, historia Rollisona, Cichowskiego. Prowidencjalizm- zawieszenie boskiej Opatrzności, optymistyczna wizja historii, polegająca na przekonaniu, że to Opatrzność kieruje dziejami świata. Teodycea- filozoficzne i teologiczne próba wyjaśnienia, skąd wzięło się na świecie zło, skoro został on stworzony przez Dobrego Boga. Profetyzm- prorocze widzenie przyszłości. 7. Najważniejsze sceny z „Dziadów”cz. III Prolog: Pod wpływem pobytu w więzieniu romantyczny kochanek, Gustaw, symbolicznie umiera, a rodzi się Konrad – bojownik o I: a) Pieśń zemsty– Konrad, po wysłuchaniu opowieści o męczeństwie młodych Polaków, jest pełen goryczy, buntu i nienawiści. Śpiewa bezbożną, szatańską, wampiryczną pieśń zemsty wzywającą do picia krwi wrogów.„Zemsta, zemsta, zemsta na wroga, /Z Bogiem i choćby mimo Boga!” Chce wzbudzić w innych nienawiść i żądzę zemsty. b) (Mała) Improwizacja– Konrad poeta, indywidualista, wierzący w siłę swojego geniuszu, zaczyna przedstawiać współwięźniom swoją wizję, w której próbuje przejrzeć przyszłość i zobaczyć w niej spełnienie narodowej zemsty. W wyobraźni zamienia się w orła, wzlatuje ponad świat, za chwilę odkryją się przed nim jego sekrety. Ale nic z tego! Przyszłość przesłania mu kruk – strażnik tajemnic, którego symboliczna postać jest wielorako interpretowana ( zapowiada klęskę romantycznego nadczłowieczeństwa i przemiany światopoglądowe w narodzie). Konrad słabnie, wizja znika. Bohater nie odnosi sukcesu, bo jeszcze nie dojrzał, działa kierowany wyłącznie potrzebą zemsty, nie dostrzega mistycznych racji II: (Wielka) Improwizacja. Pozostawiony sam sobie Konrad rozpoczyna monolog skierowany do Boga. Żąda od niego odpowiedzi na swoje pytania, oskarża, szydzi, bluźni. Bunt jednostki wobec niesprawiedliwości w przypływie gniewu zamienia się w otwarty bunt przeciw Stwórcy. To bunt prometejski. Konrad jest pełen pychy, czuje się równy Bogu, chce zostać dyktatorem dziejów narodowych, mieć władzę nad ludzkimi duszami. Chce ludzi uszczęśliwić nawet wbrew im samym, stosując metody tyrana. Sam jeden pragnie cierpieć za miliony, bo jeszcze nie rozumie, że to cierpienie całego narodu jest koniecznością w drodze ku ostatecznemu celowi – wolności. Rozwścieczony brakiem odpowiedzi, próbuje nazwać Boga carem, ale przed ostatecznym potępieniem ratuje go omdlenie. Zdanie kończy za niego diabeł. Scena III: Kapral zauważa niebezpieczeństwo potępienia, jakie grozi Konradowi, więc wzywa księdza. Egzorcyzmy Księdza Piotra przynoszą spokój wypełnionej buntem i pychą duszy Konrada i sprowadzają ją na właściwą IV: Widzenie Ewy- Wydawałoby się, że to scena nieważna i nie wiadomo po co przerywa tok wydarzeń, przenosząc akcję w inny czas i miejsce, bo aż pod Lwów. Tymczasem jest ona pełna symboliki, choć na pierwszy rzut oka zupełnie niezrozumiałej. Trzeba ją rozumieć jako kolejny etap przemiany głównego bohatera. To także scena kontrastowa do Wielkiej Improwizacji, bo ukazuje właściwą postawę wobec Boga, pełną wiary i pokory. W wizji dziewczyny dusza poety Konrada (o którym była mowa w rozmowie z siostrą) skromnie ukryta pod postacią Róży, odradza się na sercu Ewy (Polski). Odrzuca miłości ziemskie na rzecz miłości do ojczyzny, wyrzeka się mocy i indywidualizmu. Odtąd Konrad będzie anonimowo działał na rzecz przebudowy świata, wykorzystując ofiarną misję V: Widzenie Księdza Piotra- Swemu pokornemu słudze Bóg ukazuje, jaką rolę przeznaczył Polsce w dziejach świata. Musi ona przejść taką samą drogę, jak Chrystus, by zbawić innych i na końcu zmartwychwstać. Pełno tu chrześcijańskiej symboliki i odwołań do Biblii. Jest Herod – tyran zabijający polskie dzieci. Jest jedno dziecko, które ocalało z rzezi, jak Chrystus, i to właśnie ono będzie kiedyś wskrzesicielem narodu. Pochodzi „z matki obcej” i nosi tajemnicze imię „czterdzieści i cztery”, co powtórzone jest też na końcu wizji. Tymczasem naród polski będzie osądzony przez Europę i przybity do krzyża, którego ramiona to trzej zaborcy. Dopiero kiedy umrze, pojawi się tajemniczy namiestnik wolności wyniesiony ponad wszystkie godności świata, noszący tytuł „lud ludów”.Scena IX: Widmo wezwane na Dziady przez dawną kochankę (Karusię z ballady „Romantyczność”) nie przychodzi. Nie jest już przecież zawiedzionym w miłości Gustawem. Kobieta dostrzega znajomą sylwetkę na jednym z wozów wiozących zesłańców na północ. Zamiast jednej rany w sercu (jak Widmo z końca II. cz) jej dawny ukochany ma w ciele tysiące ran zadanych przez nieprzyjaciół narodu. To symbol jego miłości do ojczyzny i ofiarnej misji, jakiej się podjął. 8. Co łączy poszczególne części "Dziadów" Ich treść jest różna, choć istnieje kilka elementów wspólnych, łączących utwory w jedną całość. To przede wszystkim pogański obrzęd Dziadów, pojawiający się jako temat główny, jedna scena lub chociażby wzmianka.„Dziady” cz. II– zawiera pełny obraz obrzędu Dziadów w kaplicy cmentarnej„Dziady” cz. IV– w rozmowie z księdzem, Gustaw prosi o przywrócenie legalności obrzędu Dziadów oraz wygłasza prawdę moralną na wzór chóru wieśniaków z cz. II: „Bo słuchajcie i zważcie u siebie,/ Że według Bożego rozkazu,/ Kto za życia choć raz był w niebie,/ Ten po śmierci nie trafi od razu”„Dziady” cz. III- końcowa scena IX zatytułowana „Noc Dziadów”, dzieje się na cmentarzu i opisuje pojawianie się duchów (jednym z nich jest widmo Doktora zabitego piorunem)–„Dziady” cz. I- scena II opisuje przygotowania do corocznego obrzędu również postać głównego bohatera. W cz. I– jest nim myśliwy, Gustaw; w cz. II- tajemnicza zjawa, na którą nie działają zwykle zaklęcia Guślarza; w wierszu „Upiór”- to duch kochanka, który popełnił samobójstwo z miłości, w cz. IV– bohater przedstawia się imieniem Gustaw i jest duchem nieszczęśliwego kochanka; w cz. III– romantyczny kochanek Gustaw przeistacza się w bojownika o wolność, Konrada; w „Ustępie”- pojawia się postać Pielgrzyma- zesłańca jadącego do Petersburga. Można domniemywać, że to ta sama postać przechodząca metamorfozy- od werterycznego samobójcy przez bayronicznego buntownika po piewcę narodowego mesjanizmu. 9. Czas i miejsce akcji Akcja toczy się od 1 listopada 1823r. (Data zapisana na ścianie celi przez Konrada w „Prologu”), do 1 listopada 1824 r. (noc dziadów na cmentarzu w scenie IX). Miejsca akcji właściwej to klasztor ojców Bazylianów w Wilnie, pałac Senatora w Wilnie, Warszawa, cmentarz „dom pode Lwowem”. 10. Bohaterowie Konrad- główny bohaterów. Zmiana jego imienia (z Gustawa) dokonuje się w „Prologu” i w dalszych częściach tekstu funkcjonuje on już wyłącznie jako Konrad. Skupia w sobie kilka typów bohatera romantycznego: jaki Gustaw był romantycznym kochankiem, następnie staje się: spiskowcem- patriotą, więźniem osadzonym w celi bazylianów, poetą (Mała Improwizacja i Wielka Improwizacji), zesłańcem (scena IX) i pielgrzymem („Ustęp”). Konrad jako poeta ma poczucie własnej wyjątkowości, gardzi innymi ludźmi, uważa się za równego Bogu. Po egzorcyzmach Księdza Piotra bohater przechodzi kolejną przemianę wewnętrzną- pokornieje, zdaje sobie sprawę z własnych ograniczeń. Ksiądz Piotr- zakonnik, bernardyn, cichy i pokorny sługa Boży. Za pomocą egzorcyzmów wypędza złe duchy z Konrada. Ksiądz Piotr otrzymał od Boga prorocze widzenie przyszłości Polski, a także dar przepowiadania przyszłości bohaterów (przewidział śmierć Doktora i dalsze losy Konrada).Senator Nowosilcow- to postać historyczna: Mikołaj Nowosilcow, delegat cara przy rządzie Królestwa Kongresowego, krwawy despota, odpowiedzialny za prześladowania polskiej młodzieży w Wilnie. W utworze towarzyszą mu poplecznicy- Bajkow, Pelikan, Doktor, Rollison- niewidoma uboga wdowa, matka uwięzionego Rollisona, która przychodzi prosić Senatora o ułaskawienie syna. Więźniowie- patrioci, współtowarzysze Konrada: Tomasz (Zan), Feliks, Żegota, Adolf, Jan Sobolewski, Jankowski, Ksiądz Lwowicz. Ich pierwowzorami były postaci historyczne- przyjaciele Mickiewicza, sądzeni wraz z nim w procesie filomatów. Młodzi patrioci w salonie warszawskim ( Piotr Wysocki).Towarzystwo stolikowe- w salonie warszawskim- zdrajcy, zaprzedani carowi, przyjaciele arystokracji, której obojętny jest los ojczyzny. 11. Problematyka i główne przesłanie „Dziady” cz. III można interpretować jako dramat narodowy i misterium chrześcijańskie. Jako dramat narodowy „Dziady” podejmują problematykę martyrologii narodu polskiego, zwłaszcza polskiej młodzieży, przyrównanej w tekście do biblijnych niewiniątek, prześladowanych przez Heroda. Zbawczy sens męczeństwa narodu polskiego ujawnia się w „Widzeniu księdza Piotra”, w kontekście mesjanizmu indywidualnego i zbiorowego. Mesjanizm indywidualny dotyczy „dziecięcia”, które „uszło”, tajemniczego obrońcy o imieniu „czterdzieści i cztery”. Do dziś trwają spory historyków literatury, kto kryje się pod symboliką 44- Konrad, sam Mickiewicz czy inny mąż opatrznościowy. Mesjanizm zbiorowy odnosi się do zbawczej misji narodu polskiego, ukrzyżowanego przez zaborców, który jednak zmartwychwstanie i odkupi całą Europę. Wyidealizowany obraz przyszłości Polski uzupełniony został w Widzeniu optymistycznym akcentem nawrócenia żołdaka Moskala, co w kontekście całego utworu koresponduję ze sposobem ukazania Bestużewa i rosyjskich powstańców jako postaci pozytywnych. Proroctwa księdza Piotra ulegają w tekście uwiarygodnieniu, ponieważ część z nich spełnia się w trakcie akcji dramatu (np. śmierć Doktora, zsyłka Konrada). „Dziady” stanowią również sąd nad społeczeństwem polskim. Scena VII „Salon Warszawski” kontrastuje „towarzystwo przy drzwiach”- patriotyczne, z „towarzystwem stolikowym”- kosmopolitów, lojalny wobec cara. Piotr Wysocki zapowiada przetrwanie narodowych ideałów. Symbolika lawy była odczytywana jako opozycja młodego i starszego pokolenia, ukazanego jako sucha, plugawa skorupa. Większość starszych pozwoliła się zniewolić i ze strachu bądź dla korzyści materialnych kolaboruje z Senatorem „Wewnętrzny ogień” to z kolei młodzi patrioci, którzy, uczeni i prześladowani, poświęcają życie dla odniesieniu do postawy Konrada często używa się określenia „prometeizm”, a sam Konrad bywa nazywany „polskim Prometeuszem”. Interpretacja ta może budzić zastrzeżenia, bowiem bohater co prawda podejmuje „walkę” z Bogiem w imię szczęścia własnego narodu, a nawet- ludzkości w ogóle, jednakże „Dziady” są przede wszystkim dramatem chrześcijańskim, bunt Konrada nie znajduje odzwierciedlenia w jego czynach, pozostaje tylko w sferze słów, myśli. Te dwie postawy: chrześcijaństwo i prometeizm wykluczają się wzajemnie, dlatego część historyków literatury skłania się raczej ku określeniu postawy Konrada mianem tytanizmu, którego założeniem jest przywódcza rola poety jako rzecznika mas. 12. Dziady jako misteria chrześcijańskie O tym, że „Dziady” cz. III można interpretować jako misterium chrześcijańskie decydują następujące czynniki: ewolucja bohatera zmierza wyraźnie do pysznego buntownika w kierunku pokornego wykonawcy woli Bożej. Jedną z osi kompozycyjnych dramatu stanowi opozycja dwóch skrajnie różnych postaw. Z jednej strony widzimy dumnego Konrada, żądającego od Boga widzenia oraz „rządu dusz”, a na drugim biegunie sytuuje się „sługa pokorny” (ksiądz Piotr), otrzymujący to, czego nie dostał Mickiewicza opiera się na przekonaniu, że dzieje świata stanowią historię świętą, w której objawia się myśl Boga, ale za pośrednictwem ludzi. Wywyższający się ponad innych Konrad grzeszył pychą i brakiem miłości, zbłądził po raz kolejny, zachęcając Rollisona do samobójstwa, a następnie- wątpiący w Boże miłosierdzie (sytuacja ta miała miejsce po egzorcyzmach Księdza Piotra). Śladem grzechu zwątpienia i bluźnierstwa jest tajemnicza czarna rana na czole bohatera. Jednakże Ciągle dostaję on nową z szansa na poprawę. I choć dalej błądzi (nie zwrócił uwagi na człowieka, którego spotkanie przepowiedział mu zakonnik), doskonali się wewnętrznie, wyzbywa się pychy, godzi z wolą Bożą, przestaje skupiać się na sobie i swojej wybitnej roli. Charakterystycznym elementem misterium chrześcijańskiego jest również psychomachia. W tym wypadku walka między siłami dobra i zła odbywa się o myśli i dusze Konrada, przy czym zło w dramacie przebiera kilka postaci: Konrad jest autentycznie opętany, dopiero za pomocą egzorcyzmów udaje się wypędzić z niego złego ducha, natomiast Car i jego poplecznicy znajdują się ciągle w mocy diabła (obrazuje to np. Sen Senatora) bywają nawet określenia jako personifikacja zła (we fragmencie „Ustępu”, zatytułowanym ” Oleszkiewicz”). Siły dobra reprezentują przede wszystkim aniołowie i ksiądz Piotr. Warto również zauważyć, że w III części „Dziadów” imię Boga pada około 160 razy, a akcję właściwą zamykają słowa modlitwy kobiety za Konrada: „Ach, ulecz go, wielki Boże!”. 13. Konteksty i nawiązania Romantyczną odpowiedzią na „Dziady” cz. III był „Kordian” Juliusza Słowackiego, w którym autor polemizował z koncepcjami narodowowyzwoleńczymi przedstawionymi w utworze. Dramat Mickiewicza stanowił inspiracją dla twórców kolejnych pokoleń, w literaturze wpłynął na kreacje Konrada z „Wyzwolenia” Wyspiańskiego i poemat Antoniego Słonimskiego „Czarna wiosna”. W poemacie tym, powstałym w okresie dwudziestolecia międzywojennego, pada słynny cytaty: „Ojczyzna moja wolna, wolna, więc zrzucam z ramion płaszcz Konrada”, świadczący o tym, że po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, literatura może uwolnić się do zobowiązań patriotycznych. Zafascynowany „Dziadami” był młodopolski malarz Jacek Malczewski, cykl jego obrazów: „Zesłanie studentów”, „Etap”, „Śmierć na etapie” można interpretować w kontekście opowiadanie Jana Sobolewskiego. W sposób obrazoburczy nawiązywał do cz. III „Dziadów” Andrzej Bursa w wierszu „Poeta”: Poeta cierpi za milion/od 10 do o go pęcherz/ wychodzi rozpina rozporek/ zapinany rozporek/ Wraca chrząka/ i apiat/ cierpi za Mickiewicza zainspirował również współczesnych twórców w kręgu kultury popularnej, czego dowodem jest piosenka rockowa zespołu Pidżama Porno pt. „Bal u Senatora”. Najważniejsze inscenizacje „Dziadów” z drugiej połowy XX wieku:- w reżyserii Kazimierza Dejmka, wystawiony w 1967 roku w Teatrze Narodowym (w sposób pośredni przedstawienie to wpłynęło na wypadki marcowe z 1968 roku, kiedy to po zakazie wystawienie spektaklu za eksponowanie elementów anty rosyjskich wybuchły zamieszki studenckie)- w reżyserii Konrada Swinarskiego, wystawione w 1973 roku w Teatrze Starym w Krakowie Na motywach „Dziadów” powstał film „Lawa” reżyserii Tadeusza Konwickiego, 1989 roku.
Test z lektury "Lalka" - poziom trudny. "Lalka" to społeczno-obyczajowa powieść Bolesława Prusa z końca XIX wieku. Przedstawia ona historie kilku bohaterów, których losy się splatają. Główny wątek powieści stanowi uczucie romantyka Stanisława Wokulskiego do oziębłej i wyrachowanej Izabeli Łęckiej.
Mam nadzieję , że moje notatki mogą pomóc maturzystą w przygotowaniu do najważniejszego dla nich egzaminu dojrzałości 🙂 Nadesłała: Maja Poprzedni post Nie-Boska komedia 16 kwietnia 2021 Następny wpis "Lalka" - Bolesław Prus 16 kwietnia 2021 Nasza strona internetowa używa plików cookies (tzw. ciasteczka) w celach statystycznych, reklamowych oraz funkcjonalnych. Dzięki nim możemy indywidualnie dostosować stronę do twoich potrzeb. Każdy może zaakceptować pliki cookies albo ma możliwość wyłączenia ich w przeglądarce, dzięki czemu nie będą zbierane żadne informacje. Ustawienia cookieAkeptujUstawienia cookie i polityka prywatności
Dziady cz. III III cz. Dziadów została napisana przez Adama Mickiewicza w roku 1832 w Dreźnie i w tym samym roku wydana w Paryżu jako czwarty tom Poezji. Napisał III cz. Dziadów powodowany wielkimi wyrzutami sumienia, ponieważ nie wziął czynnego udziału w powstaniu listopadowym.
»» ZDALNE NAUCZANIE. U nas znajdziesz i opublikujesz scenariusze «« Numer: 11297Przesłano: 2011-03-021. Jakie imię przybiera Gustaw w „Prologu’’?2. Jakie dwa ptaki pojawiają się w tzw. Małej Improwizacji?3. Z kim wadzi się Konrad w Wielkiej Improwizacji?4. Kto w scenie: Widzenie księdza Piotra stoi u stop ukrzyżowanego Chrystusa ?5. Kim był Rollison ? Przedstaw krótko jego Kto ginie rażony piorunem ?7. Kto wypowiada słowa ,, Nasz naród jak lawa...’’ ?8. Opisz widzenie Gdzie rozgrywa się bal u Senatora ?10. Ile trwa akcja dramatu ?11. Kto towarzyszy pani Rollison podczas wizyty u Nowosilcowa ?12. Co się dzieje w ostatniej scenie dramatu ?13. Komu A. Mickiewicz poświęca III część ,,Dziadów’’?14. Czego jest świadkiem Jan Sobolewski podczas powrotu z przesłuchania?
w0Nv. w7xtm3u28e.pages.dev/139w7xtm3u28e.pages.dev/90w7xtm3u28e.pages.dev/236w7xtm3u28e.pages.dev/295w7xtm3u28e.pages.dev/292w7xtm3u28e.pages.dev/313w7xtm3u28e.pages.dev/220w7xtm3u28e.pages.dev/340w7xtm3u28e.pages.dev/236
dziady cz 3 test trudny
